Geschiedschrijving

Instinctief weten we het natuurlijk allemaal: de geschiedenis wordt geschreven door de winnaars.

Dus? Wie waren de winnaars?

Het is een precair onderwerp maar er zit erg veel beweging in de geschiedschrijving van de tweede wereldoorlog.
In de lente van 2015 komt een documentaire uit, gebaseerd op het boek van Tom Goodrich 'Hellstorm'. Over het gigantische bommentapijt op Duitse steden, en de systematische campagne van etnische zuivering en verkrachting in Pommeren, Pruisen en Silezië.


Hamburg 1943
Daarnaast heeft de alternatieve wereld in de zomer van 2014 kennis kunnen maken met een documentaire van Dennis Wise, over Adolf Hitler en de opkomst van het nationaal socialisme.
Een documentaire van 6 uur die een broodnodige kijk op de geschiedenis geeft, en juist ook zicht geeft op de problemen in de huidige tijd.

Het is vermoedelijk een generatie-dingetje; in de jaren '80 kregen we van school en media alsmaar informatie over de oorlog. De opkomst van het nationaal-socialisme in Duitsland gold zonder meer als hét beeld van hel en verdoemenis. Het ultieme kwaad, het onvoorstelbare, en o wat ligt dit gevoelig.

De oorlog.. het is de open zenuw van een land dat in de jaren '80 en '90 zo graag wilde geloven dat het al een halve eeuw vrij en democratisch is. En dat we dáárom mensen uit alle windstreken verwelkomden.. om dat met ze te delen, om die reden. Politieke debatten vanaf de jaren '60 tot aan de dag van vandaag worden altijd vastgeklonken aan de oorlog.
Vooral bij kritiek op het project van de multiculturele samenleving, en de grote vraag naar het waarom daarvan .. we zijn muisstil zodra de oorlog wordt genoemd. Wat het ook is, het werkt.
De vraag wordt steeds prangender, maar het standaard-antwoord klinkt meer en meer als het ontwijken van de vraag.

Veel jonge mensen voelen aan dat er iets wringt met de voortdurende aandacht voor de bevrijding in 1945. De viering van 5 mei is een viering geworden van de politieke elite.. eendrachtig onder een paraplu van woorden - vrijheid en democratisering - als een soort echo van de woorden van George Bush in zijn campagne in Irak en Afghanistan. Natuurlijk voelen jongeren nattigheid.

Wat zegt de alternatieve wereld over de tweede wereldoorlog ? Infowars ? Als ergens duidelijk wordt dat Alex Jones fungeert als 'gatekeeper' dan is het wel op dit onderwerp. Onder invloed van Jones leeft in de alternatieve wereld het idee dat Nazi-Duitsland werd opgezet door bankiers uit Wall Street (niet waar, interview met Veronica Clark), die in het geheim allemaal "occulte" dingetjes deden, of dat een geheime wereldelite Hitler zou hebben verscheept naar Argentinië (ook niet waar, interview met Mike King).
Een even dubieuze rol speelt de hele beweging van 'white supremacy'. Op sites als stormfront krijgen we een complete rassenleer. Wie kritisch is over de, zeg maar, politiek-correcte versie van de geschiedenis, wordt uitgenodigd om te geloven dat blank beter is dan anderen. En dat is op zichzelf natuurlijk weer een afleider die de politieke elite graag in stand houdt.


Wat is er gebeurd ?  Welke belangrijke zaken krijgen we niet te horen ?

De opkomst van het nationaal-socialisme kan niet los worden gezien van een deal tussen het Engelse koningshuis en joodse bankiers (Rothschilds) in 1915, over de toekomst van het voormalige Palestina / het huidige Israel. Engeland stond op dat moment op het punt de eerste wereldoorlog te verliezen, maar kon deze overwinning letterlijk 'kopen', van de Rothschilds.

Een aanleiding is te vinden in de wereld van het grote geld, in de oprichting van de Federal Reserve in 1913 (onder Woodrow Wilson). Alle economische crises konden vanaf 1913 worden aangestuurd door een kleine groep mensen. Dat kan nog steeds, en dat gebeurt nog steeds.
Een 2000 jaar oude vete werd in Europa opnieuw aangewakkerd. De traditie en eigenheid van West-Europa kwam vanaf die allereerste jaren (1913) in een kwaad daglicht te staan, via gewiekste propaganda.

De reactie op Europese bodem ging over economie, maar dus over het Europese culturele erfgoed, zowel het christendom als heidendom. Een reactie, van gewone mensen, op een systeem van financiëe afhankelijkheid dat overal in Europa om zich heen greep. Duitsland werd het laatste nationale land van Europa.

Een Duits Wirtschaftswunder werd gevolgd door toenemende agressie van geallieerde kant, en al snel stond er meer op het spel dan ooit tevoren. Vooral het Sovjetunie onder Stalin was sinds de jaren '20 in de ban van ongekende terreur tegen de bevolking. Nationaal-socialistisch Duitsland richtte de blik dan ook bewust op het oosten, en dat was waar de frontlinie bleef tot aan het einde van de oorlog.

Voor wat betreft beeldvorming ná de oorlog is er een dubieuze rol geweest voor Hollywood. Denk allereerst aan de impact van de grote blockbuster Ben-Hur (1959). Andere belangrijke beeldvormers waren Sophie´s Choice (1982), Shoah (1985), en voor de huidige dertigers Schindler´s List (1994) en The Pianist (2002).
En kennelijk viel er meteen in '45 al een hoop werk te doen. Veelzeggend was de aanwezigheid van Hollywood-regisseur Billy Wilder (Some like it hot) bij de bevrijding van Buchenwald in 1945. In het kader van psychologische oorlogsvoering.

Billy Wilder zat achter het verhaal dat men in Duitse kampen lampenkappen zou hebben gemaakt van mensenhuid. Ik heb hem als kind in de jaren '80 nog gehoord. 40 jaar na dato. Het werd geloofd.
De Amerikaanse filmindustrie bepaalt hoe wij naar de recente geschiedenis van Europa kijken, en komt daarmee weg.

Lampenkappen, en gekrompen schedels. Lokale bewoners uit de
omgeving van Buchenwald worden gedwongen erlangs te lopen, als
onderdeel van de Hollywood documentaire 'Death Mills' (1945).  

De grootste killer in de tweede wereldoorlog, het bommentapijt op Duitse steden, komt in geen enkele Hollywood-film aan de orde. En dat is de echte 'true story'. Een gruwel van een precisie, de vuurdood die uit de hemel kwam. Voor de volledigheid : de vrijwel volledige joodse bevolking van Duitsland was op dat moment al buiten de steden.
In het historisch museum van Berlijn is summier aandacht voor het bombardement op Dresden van 13 februari 1945. Ik heb het museum in 2005 bezocht: het vermeldt een getal van 30.000 slachtoffers, en het schaart critici onder de ´white supremacy´-beweging. Punt. En het museum doet natuurlijk heel leuk alsof alle experts en historici het hierover eens zijn.
Voor wie het interesseert: er waren betrouwbare tellingen van het lokale Rode Kruis, alleen krijgen we die van de huidige Duitse overheid niet te horen.

Hoe dan ook, een en ander geeft te denken, vooral omdat de tweede wereldoorlog sinds de jaren '50 zo´n belangrijke peiler is in het westerse denken. Welke politieke richting ook, over de oorlog is men nu eenmaal eensgezind. Discussie gesloten.

Redicecreations.com heeft sinds augustus 2014 veel aandacht voor de tweede wereldoorlog, op een eerlijke en betrokken manier. Naast de genoemde documentaire, de interviews met Mike King (2x) en Veronica Clark, zijn er interviews met Tom Goodrich, Dennis WiseCarolyn Yeager en John Friend, allemaal uit Engeland en Amerika dit keer. Mocht iemand ondanks alles nog historische lacunes opmerken.. ik hoor het graag.
Vanuit Duitse huize komt de Engelstalige website justice4germans.com, opgezet door een Duitse Amerikaan. Geen neo-nazisme of supremacy maar simpelweg feiten over de periode '39 - '45. En waar het dan dus eigenlijk op neer komt: publiceren over de geschiedenis van Duitsland is in Duitsland niet mogelijk.

Mijn conclusie is in ieder geval dat het algemene beeld dramatisch begint te verschuiven .. en dat dat inderdaad 70 jaar heeft moeten duren. Het algehele gevoel dat ik krijg is dat het denken in heel West-Europa vanaf de jaren ´50 is gestuurd via trauma-based mind control. Er was leed, er werd meteen gebruik van gemaakt, het werd meteen gestuurd.
Het zijn natuurlijk geijkte technieken, alleen werken ze niet meer. De geest is uit de fles. Duik in de geschiedenis, en je merkt snel genoeg wat voelt als waarheid en wat als propaganda. De implicaties voor de huidige tijd, dat mag iedereen voor zichzelf beslissen.

En ja, die plotselinge multiculturele samenleving en het hele pakket aan leugens daaromheen.. het is deel van een eeuwenoude strijd, een strijd waar het Europa van 70 jaar geleden zich nog een voorstelling van kon maken. We zijn erg stil. Er is veel angst heb ik het idee. En dat is jammer.





1 opmerking:

Thijs zei

Artikeltje is in Mei 2016 geplaatst op Earth-matters.nl. Red Ice Creations bracht revisionisme in 2014 voor een groot publiek, en zij waren bij mijn weten de eersten die dat zo deden.
Inmiddels is de opzet van Red Ice totaal veranderd, en is Henrik Palmgren mainstream "Alt Right" geworden. De meeste interviews van dit Zweedse radiostation bestaan nu enkel uit het eindeloos repeteren van slachtofferschap. En dat is dezelfde interviewer. Jammer.
Er was een korte periode waarin Red Ice kwam te spreken over Europees sjamanisme en alchemie (Ishtar Babilu Dingir); en dan in dezelfde week over de Tweede Wereldoorlog. En zo hoort het ook. Revisionisme is geen politiek onderwerp, het is niet een onderwerp waarvoor politieke antwoorden bestaan. Alt Right is daarom geen goede noemer hiervoor.

Ter verdieping van deze geschiedenis is er natuurlijk altijd het werk van David Irving. Verder zijn er goede lezingen van Jonathan Bowden op dit gebied. En de boeken uit de jaren '40, '50 en '60; in het bijzonder van Savitri Devi en Julius Evola. Zij spreken allebei over de 20e eeuw als een dieptepunt in een veel groter perspectief, de Kali Yuga.
Savitri Devi is hartverscheurend eerlijk; haar mentaliteit is die van een strijder, de eigen dood heeft geen betekenis. Ze schrijft over filosofie, de voorchristelijke wortels van Europa, over het kastenstelsel in India. In 'Gold in the Furnace' beschrijft ze de kille sfeer in Duitsland in 1947 en 1948, een land dat volledig door buitenlandse mogendheden is bezet en waar honderdduizenden mensen nog steeds de marteldood / hongersdood tegemoet zien. Duitsers spreken haar, de een na de ander - zonodig fluisterend - over hun diepste overtuiging dat Hitler niet het monster was dat de vijand van hem maakt. Anno 1948. Fluisterend. Er is weinig veranderd.
Julius Evola was vanuit een bijna Middeleeuws perspectief op zoek naar heidendom en traditionalisme. Hij had met enige bewondering naar Nationaal-socialistisch Duitsland gekeken, met name de kracht die het aanboorde. Evola verhuisde na de capitulatie van Italie naar Duitsland, en begaf zich daar zelfs herhaaldelijk op straat tijdens grootschalige bombardementen. Maar uiteindelijk was Evola genadeloos in zijn kritiek. De manier waarop Nationaal Socialisme in korte tijd was opgezet - centralistisch, anti-elitair - was vragen om problemen. Het vlagvertoon, de beroepsverboden (ook voor denkers aan de rechterkant); het getuigde allemaal niet van evenwichtigheid. Dit was niet het heidendom waarmee Magna Germania ooit de Romeinen buiten de deur had weten te houden.

Zowel Devi als Evola zijn scherp, uniek, en zetten aan het denken. Er gebeurde iets met Europa halverwege de 20e eeuw. Duitsland was het speerpunt, pal naast de deur. Duitsers en mannen uit heel Europa meldden zich voor een strijd, ze noemden het de strijd om Europa. Ik vermoed belangrijker dan elke andere strijd van de laatste 500 jaar. En daarom nu nog zo gevoelig. En dan is het de kunst om uit te stijgen boven politiek. Wat er toen gebeurde, wat er nu gebeurt, het heeft altijd een diepere betekenis. Wat 16e eeuwse Duitse mystici zeiden: Das Böse ist der gehorsamer Diener des Göttliches.