Het geschreven woord

'Niets groots komt in ons leven, zonder een vloek in zich te dragen'. Sophocles (496 - 406 BC) 

Sophocles was een Griekse filosoof en tragedieschrijver die een leven lang enthousiast gebruik heeft gemaakt van een van de grootste vondsten van zijn tijd: het alfabet. En hij zei : het kan niet anders of de allergrootste vondsten vernietigen iets. 

Er zijn hele bibliotheken van kennis overgeleverd uit vroegere tijden. Welk gebied je ook bestudeert, er is eerder over nagedacht en dankzij het schrift kunnen we erop voortborduren. Maar de keerzijde is dat met het schrift een mondelinge traditie verdween: in eerste instantie in het Midden-Oosten en Zuid-Europa, veel later in West-Europa. Als we denken dat we die in ere houden door kinderen uit boeken voor te lezen, dan houden we onszelf voor de gek. Onze hele wereld is talig geworden, en talig in onze tijd betekent: woordjes, op papier of scherm. De basisvraag is: wat doet het geschreven woord met onze manier van denken?  

Woorden roepen een betekenis op, en daarmee kun je een boodschap overbrengen. Zodra je het woord opschrijft, lever je iets af, wordt het woord vastgeklonken aan die boodschap, en kan het idee ontstaan dat de essentie van de boodschap alles te maken heeft met dat woord. 
Eén van zijn tijdgenoten, Socrates, heeft precies vanuit die gedachte altijd voet bij stuk heeft gehouden: hij schreef niets op. Uit principe niet. Volgens Socrates kun je de waarheid enkel benaderen via debatten, in een dialoog, waarbij je de opponent in de ogen ziet, en samen ieder moment opnieuw tot iets nieuws komt. Als je de boodschap opschrijft, verander je de boodschap.

Socrates was niet alleen. Er zijn nogal wat wijzen geweest in de geschiedenis die zo hun bedenkingen hadden bij het geschreven woord, en dat waren mensen die leefden in tijden dat er wel degelijk geschreven werd. 
Boeddha heeft nooit iets opgeschreven.  
Lao-tse heeft nooit iets opgeschreven.
Confucius heeft nooit iets opgeschreven. 
Pythagoras heeft nooit iets opgeschreven. 
De meeste gnosten hebben nooit iets opgeschreven. 

Als iemand naar de maan wijst..
dan kijkt de dwaas naar de vinger en de wijze naar de maan.

Chinees gezegde

De wijzen waren geen domme jongens. Volgens hersenonderzoeker Leonard Shlain staat het woord altijd in conflict met de boodschap waar het woord naar verwijst (zie het boek The Alphabet versus the goddess). 
Wordt de boodschap gebracht in woorden, dan verwerken onze hersenen het in woorden. Het medium bepaalt hoe we het verwerken. Het woord is de grote dominante in de linkerhersenhelft. De linkerhersenhelft denkt lineair, één ding tegelijk, en het is altijd verbonden aan tijd. Het is de helft die inkomende informatie analyseert, rationeel verwerkt en onthoudt. Desgewenst kan de linkerhersenhelft ook parallellen zoeken met eerdere ervaringen, daar conclusies uit trekken, problemen oplossen zodat je weer door kunt. Wat wil je nog meer ?

Er is dus ook nog een rechterhersenhelft. Dat is de helft die verbanden legt en patronen ziet, vanuit het begrip ruimte. De rechterhersenhelft kan kaartlezen en het kan je de weg uit het doolhof wijzen, het kan zien, inzien. 

De rechterhersenhelft is de meester over beeld, kunst, emotie en intuïtie; en het kan verschillende dingen tegelijk; alle spirituele groei zit aan de rechterkant. 
De linkerhersenhelft doet niets met beelden, maar het heeft wel de ultieme troef in handen om te doen alsof : het woord. Het woord kan beelden oproepen, begrippen omschrijven. Een verzameling woorden kan alles zo prachtig weergeven, dat het lijkt alsof de rechterhelft overbodig is. 

"Nee dank u, wij hebben alles al. Wij hebben het geschreven woord. Lees dit eens, of anders dit."

En voor je het weet vinden we het normaal, en bestaat het hele denken enkel nog uit beschrijven met woorden, is je brein de hele dag bezig om woorden te geven voor wat je aan het doen bent. Ons hele denken in een paar duizend woorden, alles in 26 karaktertjes.
Er zijn allerlei respectabele beroepen waarin het loont om steeds dezelfde woorden te gebruiken, te lezen, te produceren. Het is de fuik waar erg veel onderzoekers in lopen, uiteraard met de illusie van eigen inbreng. 
De concepten waar we over communiceren hebben geen vast woord, hebben dat nooit. We hebben woorden om te kunnen wijzen, om op te roepen. Alleen door voortdurend met taal te spelen, bewaar je de toegevoegde waarde van taal. Kunnen we denken aan een object of een beeld zonder dat er een woord binnensluipt? Zo ja, dan is er nog hoop. 

Vaste woorden die steeds bepaalde concepten moeten beschrijven onderdrukken in feite de kracht van onze geest: verbeelding. Verbeelding is niet iets uit de kinderwereld, verbeelding is in staat om de werkelijkheid te maken - het is nergens aan verbonden. Als je daar een draai in vindt, is er veel meer ruimte voor bewustzijn en intuïtie, zie je meer verbanden, en zie je ook veel meer dingen gebeuren. Precies datgene wat een controlesysteem aan banden zou willen leggen.
Dat is wat Sophocles vernietigd zag worden. Taal is alleen echt op het moment zelf, als het uit jezelf komt. Evenwichtige samenlevingen leggen niets vast in woorden. Alles is eeuwige verandering. 
In Middeleeuws Europa zijn verhalen na lange tijd op talloze manieren op schrift gezet, omdat er geen woord vast stond. Het verhaal stond centraal, van de verteller die voor je staat.  

De taal is er om mee te spelen. Het woord vrijheid. De hoofdpersoon in de dystopische toekomstroman ´Wij´ (Yevgeni Zamyatin, 1921) is net zo lyrisch over het woord ´onvrijheid´ als de communisten in de Sovjetunie dat waren over het woord 'vrijheid'. Het is de lezer die weet: die 'vrijheid' betekent onvrijheid, want we weten van wie het komt... nog wel. 

George Orwell doet iets soortgelijks in de roman 1984 met het nieuw ontwikkelde Newspeak. Leg de betekenis vast, en je hebt het ultieme wapen om je onderdanen te controleren. In onze 'hoogwaardige' beschavingen presenteert het woordensysteem zichzelf als een vanzelfsprekendheid: we leren de woorden, we leren dat ze erg belangrijk zijn en dan hebben we alle concepten. En dat is het dan. Dan zijn we klaar.
We leven in een vrij land, we hebben onze vrijheid bevochten, nu zijn we vrij dus niemand kan ons iets maken maar je moet natuurlijk wel normaal doen want kom op... 
De makkelijkste slaaf is diegene die valselijk gelooft dat hij vrij is. (naar Goethe) 


Dekalog

Twee terreinen waar het geschreven woord de laatste tweeduizend jaar veel te machtig is geworden zijn de rechtspraak en georganiseerde religie. Dat zijn precies de terreinen waarin veel mensen compleet kunnen vastlopen in taal, en geen kunst meer ontdekken. Maar ga ermee aan de slag, en het is er wel degelijk.

De Poolse filmmaker Kieslowski heeft eind jaren '80 een groot filmproject gemaakt rond de tien Bijbelse geboden: Dekalog. Tien prachtige ingetogen films over de grootste menselijke dilemma's en emoties. 

Voor Kieslowski gaan de geboden uiteindelijk over het leven: je kunt het leven alleen leren kennen door het te doorleven. Het is makkelijk om je te verschuilen achter instructie. Iedereen kan taal uit het hoofd leren. Veel boeiender is wat mensen op een gegeven moment doen. 
Echte moraal gaat altijd voorbij taal. Wat is goed? Wanneer wel? Wanneer niet? Polen heeft als land een oude traditie van moraal en levensvragen, net iets meer dan het iets te cynische oosten en dan het iets te pragmatische westen. 

De tien films staan sinds een paar maanden allemaal op het net, ik heb de links onder de Rembrandt gezet. Kieslowski volgt de katholieke indeling - in de protestantse indeling is het eerste gebod opgesplitst en horen de laatste twee bij elkaar. Dat zijn theologische discussies waar ongetwijfeld flink over gevochten is, maar die laten we hier lekker gaan. 

´Wie niet bevreesd is om te handelen, is niet bang voor een woord.´ Sophocles

Mozes en de tafelen der wet. Rembrandt van Rijn, 1659

1. Gij zult geen andere goden hebben / gij zult geen godenbeelden maken
2. Gij zult de naam van God niet misbruiken
3. Gedenk de sabbat en houd hem in ere
4. Eer uw moeder en vader
5. Gij zult niet doden
6. Gij zult geen overspel plegen
7. Gij zult niet stelen
8. Gij zult geen valse getuigenis afleggen
9. Gij zult de vrouw van uw medemens niet begeren
10. Gij zult het huis van uw medemens niet begeren

Alan Watts

Alan Watts (1916 - 1973) was een Britse filosoof, theoloog en verhalenverteller, die op jonge leeftijd al net iets meer begreep van het grote mysterie dan zijn leraren. Alan Watts had een voorkeur voor de verhaalvorm, de metafoor, en had er geen moeite mee om de vinger op de zere plek te leggen. Fragmenten uit drie lezingen:

Muziek 

Het einde van een muzikale compositie is nooit de essentie van een compositie. Als dat zo zou zijn, dan zouden de beste muzikale uitvoeringen heel snel worden gespeeld, om eerder bij het einde te komen. Of er zouden componisten zijn die alleen de finale componeren. Mensen zouden naar het concert gaan om enkel het afsluitende akkoord te beluisteren. 
Het is volstrekt onzinnig, natuurlijk. En toch is dat wat we via het onderwijs in ons dagelijks leven voorgespiegeld krijgen. Wij hebben een systeem, dat begint met school, en het is netjes gegradeerd. 

Wat doen we: we zetten het kind aan het begin van een lange gang, en we houden hem telkens iets lekkers voor. Zo van ''kom maar jongen". 
En zo gaat het kind naar de kleuterschool. En dat is geweldig, want als dat afgelopen is, dan ga je naar de basisschool, van de ene klas naar de andere. 
En dan mag je naar de middelbare school. De spanning stijgt.. het ding komt eraan. En dan mag je naar de hogeschool of naar de universiteit. En dan als je klaar bent, dan mag je naar buiten om mee te doen aan de wereld. En dan kom je in een gebouw, waar je verzekeringen verkoopt. 
En daar werken ze met quota, en dat gaat eigenlijk precies hetzelfde. Als je dit haalt, dan mag je verder en kom je toch echt dicht in de buurt. Het komt eraan: het grote succes waar je al die tijd voor gewerkt hebt. 
En op een dag word je wakker, zo rond je 40e, en dan zeg je: Wow! Ik ben gearriveerd! Ik ben er! 

Maar dan voelt het eigenlijk niet anders dan wat je altijd gevoeld hebt. Gewoon. 
En je bent een beetje teleurgesteld, want je hebt het gevoel dat je onderweg ergens bedonderd bent. En dat ben je ook. Je bent verschrikkelijk bedonderd. 
Je hebt namelijk alles gemist. We kregen het leven voor als een reis, een pelgrimstocht, een tocht met een serieus doel aan het einde. Een doel dat we ooit zouden kunnen halen: succes, of wat het ook is, misschien de hemel voor na je dood. 
Maar we hebben het hele punt al die tijd gemist, want het was iets muzikaals. Het was de bedoeling dat we zouden zingen en dansen terwijl de muziek werd gespeeld. 




God die doet alsof

Er was nooit een tijd dat de wereld begon, want ze gaat in het rond als een cirkel, en er is geen plek op een cirkel waar deze begint. Kijk maar naar mijn horloge dat de tijd aangeeft; dat gaat rond, en zo herhaalt de wereld zich keer op keer. Maar precies zoals de urenwijzer van het horloge naar de twaalf klimt en zakt naar de zes, zo is er ook dag en nacht, waken en slapen, leven en sterven, zomer en winter. ´

Je kunt geen van deze hebben zonder de andere, want je zou niet kunnen weten wat zwart is tenzij je het naast wit had gezien, of wat wit is tenzij naast zwart.
Op dezelfde manier zijn er tijden dat de wereld is, en tijden dat ze niet is, want als de wereld zonder rust eeuwig door zou gaan, zou ze vreselijk moe worden van zichzelf. Ze komt en gaat. Zo zie je haar; en zo weer niet. Dus omdat ze niet moe wordt van zichzelf, komt ze altijd weer terug nadat ze is verdwenen. Het is als je adem: die gaat in en uit, in en uit, en als je die aldoor probeert in te houden, dan voel je je beroerd.

Het is ook als verstoppertje-spelen, want het is altijd leuk om nieuwe manieren te ontdekken om je te verstoppen, en om naar iemand te zoeken die zich niet altijd op dezelfde plek verstopt. God speelt ook graag verstoppertje, maar omdat er niets is buiten God, heeft hij niemand dan zichzelf met wie hij spelen kan. Deze moeilijkheid omzeilt hij door te doen alsof hij niet zichzelf is. Dat is zijn manier om zich voor zichzelf te verstoppen. Hij doet alsof hij jou is, en mij en alle mensen op de wereld, alle dieren, alle planten, alle rotsen en alle sterren. Op die manier beleeft hij vreemde en schitterende avonturen waarvan sommige vreselijk zijn, en angstaanjagend. Maar die zijn net enge dromen, want als hij wakker wordt, verdwijnen ze. 

Welnu, als God zich verstopt en doet alsof hij jou en mij is, doet hij dat zo grondig dat hij een hele tijd nodig heeft om zich te herinneren waar en hoe hij zich verstopte. Maar dat is de gein juist - net waar het hem om ging. Hij wil zichzelf niet al te gauw opsporen, want dat zou de lol eraf zijn. Daarom is het voor jou en mij zo moeilijk om tot de ontdekking te komen dat we God in vermomming zijn, die doet alsof hij zichzelf niet is. Maar als het spel lang genoeg geduurd heeft, worden we allemaal wakker, houden we op met komediespelen, en herinneren we ons dat we allemaal één enkel Zelf zijn - de God die het enige is dat er bestaat, en die eeuwig leeft. 

Jij bent de weg, de waarheid en het leven

De Joden zeiden: 'Niet om een weldaad willen we U stenigen, maar wegens godslastering. Want hoewel U maar een mens bent, geeft U zich voor God uit. Jezus hernam: 'Staat er niet in uw wet geschreven: Ik heb gezegd: jullie zijn goden ? Als dus de wet degenen tot wie dit woord gericht wordt, goden noemt - en de Schrift is onaantastbaar - met welk recht bestempelt u mij als godslasteraar als ik me Zoon van God noem?  (Johannes 10: 32-36 *) 

Kijk, en daar heb je het hele probleem in een notendop. In de King James - bijbel, lezen we vóór de woorden 'Zoon van God' in cursief de toevoeging -de-. De zoon van God. Mensen denken dat woorden in cursief nadruk leggen. Dat is niet zo. Het betekent enkel dat vertalers aangaven dat ze de woorden op een bepaalde manier uitlegden. 

Je vindt iets heel anders in de Griekse tekst, daar staat 'een zoon van God'. 
Dat betekent: er is voortdurend de gedachte dat dit niet iets is dat speciaal op Jezus betrekking heeft. Een stukje verderop lezen we: 

Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Niemand kan bij de vader komen dan door mij. Als jullie mij kennen, zullen jullie ook mijn vader kennen. (Johannes 14:6)

We zien nu dat de woorden 'ik ben', en het woord 'mij' eigenlijk verwijzen naar het goddelijke in ons allemaal. De Griekse tekst heeft namelijk als basis het Hebreeuwse begrip ruach adonai. 

Esoterische Joden, de kaballisten en de chassidim, hebben daar veel aandacht aan besteed. De ruach adonai is de adem waarmee God Adam leven inblaast, het is de geest die werd ingeblazen, en in het originele Hebreeuws is dat een heel ander woord dan het woord voor ziel / psyche. 

De eerste de beste Bijbelkenner ziet geen verschil tussen de geest en de ziel, maar het wordt heel duidelijk gemaakt in de geschriften van Paulus. De geest is het goddelijke in ons, waardoor wij allemaal kinderen van God zijn, naar de aard van God, manifesteringen van het goddelijke. 

Dit is in feite de meest bijzondere ontdekking in het hele evangelie, en dit is ook precies het meest onderdrukte element in de hele geschiedenis van westerse religie. 


----------------------------------------------------

*Willibrord-vertaling 1995. 'Degene die de Vader heeft uitverkoren en naar de wereld heeft gezonden' vervangen door 'mij'. Niemand praat over zichzelf als ´degene die uitverkoren is´, toch? 
Wat gebeurt er als we dat doen? Het hele Johannes-evangelie geeft plotseling weer ruimte voor een oude uitleg die we al eerder tegenkwamen in Mattheus, Marcus, Lucas, de geschriften van Paulus, en al helemaal in het verboden Thomas-evangelie. In al die teksten is er niet iemand die rondvertelt dat hij de enige persoon is die kan verlossen. Wie zou dat ervan gemaakt hebben? Het begrip verlossing was al die tijd al iets veel diepgaanders.


Bron:

Tekst 1. Zie video
Tekst 2. Uit: Alan Watts. Zelfkennis, het laatste taboe. Uitgeverij Altamira
Tekst 3. Online lezing: http://www.youtube.com
Online artikelen in het Nederlands: ods.nl/amigo /  zilvervis.net

Synchroniciteit

Een van meest fascinerende onderwerpen rond spirituele groei is synchroniciteit. Synchroniciteit is betekenisvol toeval, twee gebeurtenissen waarbij er duidelijk géén oorzaak-gevolg relatie bestaat, maar die voor de observant duidelijk aan elkaar verbonden zijn. Veel te onwaarschijnlijk om te classificeren als toeval, en veel te belangrijk om naast je neer te leggen.
26 benaderingen rond synchroniciteit zijn enige tijd geleden voor het eerst systematisch in een boek bij elkaar gebracht door de Amerikaanse schrijver Alan Abbadessa Green (The Sync book). 
Een uniek project, maar het is in Nederland bij mijn weten nog niet opgepikt. Hoewel we met z'n allen natuurlijk straalnuchter zijn, is het echt fascinerende stof. 


Uit de oude doos

Eén voorbeeld is iets wat Alan zelf ondervond: kort nadat hij het boek had afgerond zat hij in de trein op weg naar zijn werk - en zijn gedachten gingen uit naar een stel boeken dat hij wel weer eens wilde lezen. Het soort boeken waar je niet elke dag tegenaan loopt. Diezelfde middag stapte hij toevallig een winkeltje binnen, een soort ruilhandel, en op de toonbank stond een oude doos met tweedehands boeken. Daarin zaten onder meer precies die boeken waar hij die ochtend aan had gedacht. Hij had geen geld bij zich en besloot de volgende dag terug te komen. 

De volgende ochtend was hij weer op weg naar zijn werk, en onderweg dacht hij aan een stel andere boeken. Hij ging terug naar het winkeltje. Toen hij in de doos zocht, bleek dat de boeken van de vorige dag er niet meer tussen zaten. Maar de boeken waar hij die ochtend aan had gedacht zaten er wél bij. 
De volgende dag gebeurde precies hetzelfde, de dag daarna weer, en dit ging een maand lang zo door. 30 dagen lang wist hij precies welke bijzondere boeken hij in de loop van de dag in de doos zou tegenkomen. Voor hem was het een soort bevestiging of beloning voor het uitbrengen van een boek over ditzelfde onderwerp (synchronicitieit). 

Momenten die met elkaar verbonden zijn.  

Wat doen we ermee? Premonitie? Een moment uit de toekomst dat weerkaatst in de verleden tijd? Telepathie met de boekenleverancier? Een God die grappen uithaalt, zodra je je met zijn favoriete hobby gaat bezighouden ? Je eigen bewustzijn dat de kracht heeft de wereld om je heen te veranderen? 
Iedereen heeft bepaalde ervaringen, en vaak zien we het als een soort helderziendheid. Het fascinerende rond synchroniciteit is dit soort ervaringen sterker worden als je er mee aan de gang gaat. 

"De astronoom Flammarion heeft een opmerkelijk geval beschreven van drievoudig toeval van een zekere Mr Deschamps en plumpudding. Als kind was Deschamps een keer getrakteerd op plumpudding door een zekere Mr de Fortgibu. Het had een bepaalde indruk op hem gemaakt. Tien jaar later zag Deschamps dezelfde plumpudding op een menu in een Parijs' restaurant en vroeg de ober om een portie. Helaas, het laatste stukje plumpudding was zojuist besteld door dezelfde Mr de Fortgibu, die op dat moment ook in het etablissement bleek te zitten. Jaren later was Mr Deschamps uitgenodigd voor een feest waar toevallig deze pudding werd geserveerd. Terwijl hij het at, vertelde hij zijn tafelgenoten wat hem destijds in Parijs was overkomen toen hij voor het laatst pudding wilde eten.. Hij zei: het enige wat er nu nog aan ontbreekt is Mr de Fortgibu. Op dat moment ging de deur open en kwam een stokoude Mr de Fortgibu binnen, de man was toevallig onderweg naar een bepaalde plek maar hij bleek het verkeerde adres te hebben." 
Stanislav Grof, "The holotropic mind" (171). 

Het is een gezellig onderwerp voor rond het kampvuur. Er bestaan talloze voorbeelden en een hele groep die rond dit onderwerp studies verrichten, en gewoon de feiten voor zich laten spreken. 

Hoe kunnen we dit fenomeen interpreteren? De Zwitserse psycholoog Carl Jung geloofde dat synchroniciteit een verband legt met ons collectieve onbewuste, waardoor we mystieke glimpjes te zien krijgen van de connectie die er altijd is tussen onze subjectieve ervaring en de objectieve werkelijkheid. Het principe dat ons innerlijk niet alleen verbonden is met hóe we dingen meemaken, maar vooral ook wát we meemaken. Blogger en filmmaker Jake Kotze heeft voor de studie naar synchroniciteit de term synchromystiek geïntroduceerd: rationeel en mystiek tegelijk. Rationeel praten over het irrationele. 
Wat is de juist interpretatie: die waar we het meest lol in hebben, of die het best de toekomst voorspelt? Het klinkt klein, maar in de praktijk kun je er echt compleet verschillende richtingen mee opgaan.  


Voorspellen of verwonderen 

Jasper Schuringa is een filmproducent uit Amsterdam, die zo'n 10 jaar geleden een script had geschreven ('Destination Amsterdam') over een zelfmoordterrorist die het op Schiphol gemunt heeft op een politicus. Op het cruciale moment gaat de bom niet af, en daarna grijpt iemand in...  zo gaat het script. Ik weet niet meer dan wat hij zelf heeft meegedeeld aan journalisten, en ik neem gewoon aan dat dat klopt. 

Acht jaar later is onze Jasper tot zijn verbazing ineens zelf de hoofdrolspeler in een verijdelde terreuraanslag (annex false flag) tijdens een vlucht vanaf Schiphol. De bom van de zelfmoordman gaat op het cruciale moment niet af, waarna hij de eerste is die ingrijpt. Hij had sterk het gevoel dat hij in zijn eigen script was beland. Toeval, toch? 

Wat doen we ermee? Er zijn veel aanwijzingen dat de verijdelde aanslag van 25 december 2009 door de bekende machten is opgezet om verdere security-maatregelen rond vliegverkeer te introduceren. Met de Nigeriaan in de rol van nuttige idioot, die op Schiphol zonder paspoort langs alle controle komt, met behulp van een bepaalde autoriteit die letterlijk zegt 'wij doen dit voortdurend'. Uiteraard nog altijd onopgehelderd. 

Als we toch die richting uit denken, zullen we dan ook maar aannemen dat de rol van Jasper ook is opgezet? Buiten zijn medeweten om in zijn eigen script geplaatst? Er is een begrijpelijke neiging om voor wat betreft alle vreemde elementen te wijzen naar de masterminds. We staan nergens meer van te kijken. 
Dit soort prime-time nieuws events, zijn vaak scripts. Oefeningen, drills, fictieve scenario's die plotseling uitgespeeld worden, buiten medeweten van de spelers om. 
Maar in dit geval begint het verhaal toch echt te haperen. Jasper hoorde een plof, klom eerst over een stuk of 15 stoelen, en die waren allemaal van mensen die zelf niks deden. Als we aannemen dat hij van tevoren is uitgekozen voor een rol, hoe zit het dan met al die mensen die veel dichter bij de Nigeriaan in de buurt zaten? Zijn die ook allemaal uitgekozen, maar dan voor een meer passieve rol? Moeilijk om vol te houden, het loopt gewoon niet echt. Dus? Dat script.. toch toeval? Hij was iemand met een bepaalde mindset.. .. schrijft dingen en doet dus dingen? Mogelijk.  

Voorspellen of verwonderen? Het antwoord op deze vraag wordt nog veel problematischer als we een kijkje nemen naar alle verwijzingen naar 11 september in daadwerkelijk geproduceerde films... voorafgaand aan 11 september. 

Terminator 2 (1991)

Het aantal specifieke vooraf-verwijzingen in Hollywood in de jaren '90 is iets te groot om af te doen als twee iconen, en het nummer als alarmnummer. Die Hard 3, Gremlins 2, Lone Gunmen  etc. 
Discussies waarin critici de vinger wijzen naar de masterminds van de aanslagen gaan meestal langs twee lijnen. (1) Predictive programming, en (2) Een ritueel: een rituele plicht of een ritueel genoegen om van te voren kruimeltjes neer te leggen, voor de filmfreaks. Er is trouwens een interessante discussie hoe zoiets daadwerkelijk een plicht kan zijn (want: wie legt zo'n plicht op?), maar dat voert hier te ver. 

Predictive programming in films gaat over het 'injecteren' van een idee in het collectieve bewustzijn via populaire films. Als het idee resoneert bij mensen, dan is de kans groot dat het ook daadwerkelijk kan gaan gebeuren, of in ieder geval : dat mensen er niet meer van staan te kijken áls het gebeurt. Het is een groot onderwerp en een studie apart, het gaat vaak over stereotypen, gebeurtenissen, bepaalde denkwijzen, maar ook bepaalde gadgets. De vraag is wel: wat moeten we met de kleine dingetjes, zoals de houdbaarheidsdatum van de identiteit op je paspoort. Predictive programming? Subliminals? 

Doe ermee wat je wilt. Toeval? Kruimeltjes, afkomstig van masterminds? Het is misschien toch wat groter dan het lijkt.  
The Matrix (1999) is het type filosofische film dat bij uitstek gaat over controle, en 11 september ging over niets anders dan controle. Mind control. De hoofdpersoon in The Matrix krijgt een uitnodiging om alles en iedereen achter zich te laten en voorgoed uit het controlesysteem te stappen. Een belangrijke film, een blijvende film. Het is ook het type film waarin alle details een betekenis hebben. Laten we eens doordenken. Iets loopt af op 11 september 2001. Wat loopt af? 

Iets. Het wordt vaag, maar ik weet zeker dat we het nog kunnen volgen. Er is namelijk nóg zo'n blijvende film waarin alles een betekenis heeft: 2001 A Space Odyssey van Stanley Kubrick uit 1968. Ik leun hier helemaal op de bevindingen van Jake Kotze. 

De monoliet

Wat is toch die grote zwarte monoliet? Het is volgens mij één van de mysteries uit het hele werk van Stanley Kubrick. Er zijn talloze analyses, en het gaat in alle gevallen bijzonder diep. Rob Ager noemt de monoliet het filmdoek, waarop wij alles kunnen projecteren: wij zijn het zelf. Jay Weidner verwijst naar de legendarische steen der wijzen en de alchemie. Dieptepsychologie, de manifestatie van het onbewuste, maar wees vrij om er nog andere interpretaties aan toe te voegen. We betreden de wereld van betekenisvolle symboliek. Twee fragmenten.  

Wie in contact komt met de monoliet verandert. Verandert fenomenaal. Komt in contact met een ander bewustzijn. Gaat plotseling gereedschap gebruiken, gaat zich tegen een ander keren, gaat vlees eten. Wie de film een beetje kent: het is interessant om te weten dat er gedurende de hele film scènes zijn van astronauten die vlees eten. Dat zijn wij: de vleesetende mensheid. En dat begint met de monoliet. 

In de loop van de film komt de moderne mens opnieuw in contact met de monoliet, belandt in een trip, treedt buiten het lichaam, tijd komt in een ander perspectief te staan, de macrokosmos en microkosmos worden één. Er gebeurt iets. We kunnen speculeren over de betekenis van de laatste 10 minuten van de film, maar de lijn is steeds - als je contact legt, dan gebeurt er iets.

De monoliet heeft een belangrijke betekenis gekregen in symboliek rond 911 truth. In de ochtend van 11 september 2001 stond er een markant gebouw pal naast WTC 1 en 2: het Millenium Hilton hotel, het hotel staat er nog steeds.
Jake Kotze heeft op eigen houtje even navraag gedaan bij het hotel en de makers blijken het gebouw uit 1992 daadwerkelijk te hebben gemodelleerd naar de monolith uit 2001 A Space Odyssey van Kubrick.

De monoliet die toekijkt, uiteraard volledig onbeschadigd, als een soort symbolische spiegel voor de mensheid van wat zich afspeelt. 11 september heeft een connectie met de meestbesproken scènes van één van de belangrijkste films van de twintigste eeuw, 33 jaar eerder. Dit is volgens mij geen toeval, maar ook geen predictive programming. 
De populaire benadering op conspiracy-sites is dat van een ritueel. Controle gemarkeerd met een bekend film-symbool; van zieke geesten in de top die de wereld willen veranderen. Maar dat verhaal begint toch een beetje te haperen, vooral wie de films van Kubrick een beetje kent.
  
En dit is precies waar synchromystiek binnenkomt: het is de benadering die je uitnodigt om met symboliek in films veel verder te gaan. En een uitnodiging voor conspiracy-filmanalyses om toch nog eens kritisch naar de eigen aannames te kijken, en dat kan moeilijke discussies opleveren.

Laten we even teruggaan naar de magische doos met tweedehands boeken. De man die denkt en het gebeurt. Of beter nog: iets gebeurt en daarom denkt hij vooraf. Buiten bewuste planning om. Denk voorbij tijd. Een gebeurtenis die sterk ingrijpt op het collectief bewustzijn wordt automatisch weerspiegeld in het verleden. Stanley Kubrick heeft het idee uit een kosmisch veld dat weet wat er staat te gebeuren. 
Nee? Toch niet? 

De monoliet, duisternis en licht

Er is nog een veel diepgaandere benadering : het web van leugens rond 11 september is voor de meeste mensen een opening geweest voor een bepaald soort proces van bewustwording. Onze oude identiteit is verlopen.

Veel mensen zijn pas naar aanleiding van 11 september gaan kijken naar de machtspiramide van de wereldorde. Moi inclus. Laten we het eerlijk zijn: het was er al die tijd al, maar we zagen het gewoon niet. 
En nu we het zien (of gaan zien) : het machtssyteem is zo absurdistisch machtig, dat mensen al snel uitkomen bij een sterker bewustzijn. Ga maar na: een weg terug is er niet. Wie weet kan niet ontweten. De volgende stap, paranoia, kan niet blijven duren, is ergens een doodlopend spoor. Een vrij logische vervolgstap is daarom vroeg of laat een sterker bewustzijn. We hebben buiten onszelf geen machten meer nodig. 

De mensen die wij aanwijzen als heersers van de duisternis, zijn dan op zichzelf ook weer slechts pionnetjes in een veel groter kosmisch spel. Een spel, een ander woord is er niet. Er waren triggers voor nodig. Het idee is : het duister wordt aangestuurd, vanuit een soort oude kosmische wet die zegt dat mensen enkel via het duister het licht kunnen leren kennen. 

Relevantie

Wat voor relevantie heeft synchroniciteit voor ons? Synchroniciteit is dé indicatie van een sterker bewustzijn.
De testcase. Een sterker bewustzijn geeft een veel grote kans op synchroniciteit. Geloof het of niet: er beginnen dingen te gebeuren. Wij zijn het zelf die het doen. 

Het is de quantumfysica die ons een wetenschappelijke verklaring geeft. Alles is met alles verbonden. Er is geen scheiding tussen een ding en de observant van het ding. Dat er een ruimte tussen zou zijn, is een illusionaire constructie van ons brein, in werkelijkheid is er een energetisch veld tussen alles. 
Als alles met alles verbonden is, kan een sterke geest invloed uitoefenen op de gebeurtenissen om zich heen. Het is vermakelijk, het maakt het hele leven rijker en betekenisvoller, het geeft een verantwoordelijkheid, en geeft in ieder geval een heel ander idee over toeval. Een sterker bewustzijn tapt af van het kosmisch veld om zich heen, en geeft dat door. Het kosmisch veld communiceert dus een zekere bestaande intelligentie / bewustzijn. Met dat idee is er ook een religieuze benadering waar van alles voor te zeggen is. Er zijn ook benaderingen vanuit astrologie, er is van alles. Met de keuze voor geestelijke groei kom je erachter hoe krachtig één persoon kan zijn. 
De vraag is dan wel of we nog wel wat te zeggen hebben: synchroniciteit en het geknoei met tijd kunnen de vrije wil in de knel brengen.. maar tegelijkertijd hebben passie en overtuiging meer effect dan we ooit vermoedden.

Interessant zoals zoveel dingen rond bewustwording en 2012: het is nieuw en vreemd, maar toch ook weer niet. De tekenen waar mensen zo naar smachtten, de wijzen die de tekenen ontvingen (it's a sign!) die mensen willen interpreteren: we kennen het allemaal nog uit de wereld van Middeleeuwse fictie, de Arabische verhalen, de Indianen, het Oude Testament. Het oude wordt zo oud, dat het ooit weer naar voren komt als gloednieuw.  



Bron:

The Sync Book, Alan Abbadessa-Green, en zie ook zijn recente post
Interview met Red Ice Radio
synchromysticismforum.com
synchroniciteit.nl

Max Igan

Veel allesomvattende documentaires zijn op een of andere manier manipulatief: er is iets heel listigs aan Zeitgeist, Inside Job, Thrive en Techno-calyps.

Dat neemt niet weg: goede documentaires bestaan. Goede documentaires zijn geheel uitgewerkt door één persoon, onafhankelijk, zonder denktanks, zonder subsidies. Australiër Max Igan is één van de interessante moderne denkers ter wereld op het gebied van de grotere vragen, en trance-formation is de meest recente film.

6000 jaar beschaving en dit is waar het op uitkomt? Mensen die dag in dag uit papier verzamelen om te mogen leven... (de moderne werknemer). Onderwijs dat ons leert dat dat heel normaal is, dat leert dat mensen in de hogere posities zowaar vrijheid hebben, dat we in dit systeem met z'n allen vooruitgaan.
Het tegenovergestelde is waar.

Een sociaal systeem dat is ontwikkeld om verdeeldheid te creëren, een schoolsysteem om ontwikkeling van kennis binnen de perken te houden, een zorgsysteem om ziekte en afhankelijkheid te creëren, een financieel systeem om welvaart te stelen, een beschaving van bovenaf die  iedere vorm van beschaafdheid tegengaat.   
Hoe is dit ooit ontstaan? Waar is het misgegaan? Kunnen we nog terug? Het hele systeem is fictief, en het functioneert enkel omdat mensen geloven dat het systeem echt is. We kunnen ons eigen soevereine bestaansrecht terugclaimen, we zullen op termijn wel moeten. Het antwoord ligt bij individuele groei, bij individuele perceptie, bij individuele onaantastbaarheid.

Max Igan heeft ook een website (thecrowhouse.com), met name het radio-archief is interessant. Hersenbrekers: zowel 3D werkelijkheid als de perceptie van tijd zijn een projectie van ons brein, maar wij zijn veel meer dan ons brein. Verder wil ik blijven wijzen op alle interviews met Neil Kramer (neilkramer.com). Wat we nodig hebben zijn de mensen die doorvragen.

Gilles Quispel

Het Nederlands taalgebied blijft de laatste paar decennia helaas erg achter op dit gebied. 
Jammer, want Nederland had ooit uitstekende papieren. Het was de Rotterdamse theoloog Gilles Quispel (1916-2006) die als allereerste het originele Thomas-evangelie heeft onderzocht, een document dat bijna 1700 jaar verborgen lag in Egypte. Met een flinke theologische bagage op pad en niet bang voor de enorme implicaties voor een complete wereldreligie (zie de prachtige korte documentaire: een christendom voor het christendom). Maar dan hebben we het over de vroege jaren '60.

Intuïtie en 2012

Maya's

Een terugkerende vraag bij de studie naar de Maya's is: hoe wisten ze dat allemaal ?
Peter Toonen beschrijft dat de Maya's de afstand van de aarde tot de maan kenden, nauwkeurig tot op vier cijfertjes achter de komma. Hetzelfde geldt voor informatie over de baan van planeten, je zou er een paar honderd jaar lang onafgebroken voor moeten observeren om dat te weten te komen. Sterker nog: ze wisten de baan van planeten die voor het blote oog helemaal niet zichtbaar zijn. 
In India en Egypte zien we eigenlijk hetzelfde. Boeddha kende exact de snelheid van het licht, maar de oude man was altijd aan het wandelen en is nooit in de weer geweest met technische snufjes om het uit te proberen. De piramides bevatten wijsheden die niemand nog echt heeft kunnen doorgronden, en de Maya-kalender in feite ook. 

Ze wisten dingen. 
Het is misschien leuk om het te vergelijken met de ervaring van veel componisten. Op een gegeven moment wisten ze het gewoon, de kern van de muziekstukken, ze hadden het idee dat ze iets bestaands doorgaven.
Schumann heeft altijd gezegd dat hij enkel een medium was voor overleden componisten waaronder Beethoven. Ook de late Beethoven had op een zeker moment ineens het Eureka-gevoel, en zag plotseling de hele opzet van de 9e symphonie. Hij hoefde de symphonie alleen nog maar een beetje bij te schaven.. en het was dus helemaal niet zo'n punt meer dat hij toen al stokdoof was.
De oude Duitse meesters hadden het over "Gott", en deze God lijkt erg veel op wat vroegere religies 'het veld' of 'de ether' noemden. De oude Indiërs hadden het over 'Akasha': een veld dat alles met elkaar verenigt en verbindt. 


Het kosmische veld

Het plotselinge 'weten' is beschreven in alle moderne studies van sjamanisme. Met sjamanisme heb ik het niet over exotische dansers uit Mongolië van de National Geographic-zender, maar over een wetenschap die hoe dan ook imponeert als je je erin verdiept.

Sjamanisme heeft ons de Maya-kalender gebracht, de stand van de planeten, oude scheppingsverhalen, het idee van een moeder aarde die 'weet', en het was ooit overal ter wereld de oorspronkelijke spirituele ervaring (soms in combinatie met bepaalde paddenstoelen).
Contact leggen met onze intuïtie, met "Gott", met het eeuwige weten, en sommige samenlevingen waren daar verder mee dan andere. Vermoedelijk was sjamanisme ten minste 100.000 jaar lang zowel religie als wetenschap; totdat onze beschavingen daar een einde aan maakten (Mesopetamië, vanaf 6.000 jaar geleden). Ze gingen de esoterische wijsheden selecteren op technieken om mensen in de ommuurde steden te controleren. Dat betekent zeer zeker niet dat de echte wijsheden helemaal niet zijn overgeleverd, maar er is een hoop verstopt.

Moderne studies naar sjamanisme zijn stukken beter dan een paar decennia terug. Een goed overzicht geeft Neil Kramer (interview), hij verwijst naar Standard Remote Viewing Techniques. Het is een soort zesde zintuig, waarbij je leert om je geest in contact te brengen met het eeuwige weten in 'het veld'. 

Volgens mij brengt dit ons bij de kern van de omslag rond 2012; en het is meteen ook één van de meest lastige om te begrijpen.  Met een goede training kan onze geest contact leggen met het kosmische veld. Eeuwige informatie, geometrie, kunst, talenten, vaardigheden.. het is er al; en we hoeven enkel de geest vrij te maken om het te kunnen downloaden. 
Alles wat ooit gedacht en wat ooit met veel overgave gedaan is, het is er nog, het is bewaard gebleven, het is energie. De grote vraag is dan natuurlijk: kunnen we erbij? 
De tijd is er absoluut rijp voor, dus het antwoord is ja. Maar.. onze hersenen werken niet altijd mee. Onze hersenen willen zo graag zelf denken, en ook ons ego wil dat we zelf gaan leren, in plaats van ontvangen. 

"Je ogen en handen weten veel meer van boogschieten dan jijzelf. Het enige wat een
goede boogschutter moet leren is om zelf niet in de weg te gaan staan" 

Gedachtenpatronen

Iedereen die iets heeft met creativiteit kent de momenten waarop ingevingen komen. Sommige mensen hebben het bij een wandeling in de ochtenddauw, veel mensen hebben hun ingevingen onder de douche, anderen hebben iets met rijdende auto's en bussen laat op de avond. De echte ingevingen komen nooit terwijl je ligt te draaien in bed, en al helemaal niet tijdens de vergadering. 

Bij het plotselinge 'weten' is juist de kunst om niét te denken. Er zijn oude technieken voor, met name in de traditie van het Zen-Boeddisme. De Chinezen hebben een eeuwenoude mentale training: de Koan. 
Door het creëren van verwarring, kan een leraar de gebruikelijke gedachtenstroom onderbreken. Het idee is dat studenten leren om los te komen van ingesleten vraag/antwoord-patronen. Door zich bijvoorbeeld te buigen over vragen waar geen gewoon antwoord op bestaat. "Als twee handen klappen, hoor je een geluid. Wat is het geluid van één hand?" 

Het kan ook door nieuwe antwoorden te bedenken op schijnbaar eenvoudige vragen. De goede Zen-leraar ziet wanneer een student een uitgedacht correct antwoord geeft (en keurt dat dan streng af), en wanneer de student vanuit het hart een geheel eigen nieuwe gedachte naar voren brengt. Het hart tegenover het brein.  

Vanuit deze traditie (en Toltec-sjamanisme) is het proces beschreven hoe mensen kunnen leren om voorbij de blokkades te komen van het brein. Alles begint met een sterke relativering van de werkelijkheid: een overtuiging dat niets is wat het lijkt.

Dat is een eerste stap. Vervolgens is het de taak om de linkerhersenhelft te overtuigen dat we met z'n allen aan de gang willen gaan met zaken die het niet kan beredeneren. Dat wil het helemaal niet. De linkerhersenhelft is geniaal in het beredeneren en oplossen van problemen, maar het kan helemaal niks met intuïtie. 
De rechterhersenhelft doet dat wel. Een gezonde geest moet ook leren meer afstand te nemen van het ego, maar het niet helemaal uit te vlakken. Het ego heeft het beste met ons voor, het is van nature uit op veilig en risicomijdend gedrag voor korte termijn, maar het heeft absoluut geen overzicht. Intuïtie weet wat de lange termijn baten zijn, het kan in contact komen met het veld, en het wil dus vaak compleet de andere kant op. Uiteindelijk is intuïtie de enige en beste raadgever voor persoonlijke groei. 

Hoe dan ook, ieder mens heeft in zichzelf nogal wat strijdige opvattingen die met elkaar in conflict kunnen komen, en het is niet iets van deze tijd. De grootste oude wijzen wisten dat, en hebben het uitgebreid beschreven. Er is trouwens één goede, erkende manier om alle strijdende partijen aan één tafel te zetten: muziek. Het maken van muziek, het luisteren naar muziek. Dat is vermoedelijk de reden waarom de televisiekijker die associatie heeft bij sjamanisme. 
Ik stel me het graag voor als een vader die het hele weekend doorbrengt met een stel kinderen die altijd ruzie  met elkaar hebben. Er is één lichtpuntje: gelukkig houden ze allemaal van muziek. 


Paradigma's

Uiteindelijk is het altijd een persoonlijk proces, of we groeien, en hoe we groeien. We ervaren eigenlijk maar een heel klein deel van de werkelijkheid. En we kunnen er jammer genoeg zo weinig aan doen, we worden er van jongs af aan in getraind. Om te leren dat dit het eigenlijk allemaal wel is. Niks geen veld, eerst naar school, en dan zul je er hard voor moeten werken! 
De laatste drieduizend jaar zitten we met alle georganiseerde religies en ideologieën die dingen verdraaien. De moderne Europeaan vergeet vaak dat Darwinisme ook een controlemechanisme is geweest, om het hele idee van competitie rechtvaardiging en zogenaamde diepgang te geven. We zijn gaan denken dat het onze menselijke natuur is, dat de enkeling wegloopt met alles.
De financiers van het idee van competitie komen uit de oliewereld - Rockefellers - en zij wisten allang wie die competitie zouden gaan winnen: zijzelf.
En dan die leerplicht, het woord alleen al is misleidend. Schoolplicht. Ieder kind heeft een natuurlijke nieuwsgierigheid... totdat het naar school gaat. Onderwijs kan erg veel kapotmaken. Het haakt vaak in op het ego, en dat is funest voor persoonlijke groei. 

En ook daarna gaat het maar door, allerlei methodes om ons af te leiden van individuele groei. Het hele circus in de massamedia, maar ook de universiteiten die standaard heel weinig doen met zaken die paradigma's kunnen doorbreken. 
"Bewustzijn komt niet uit een veld in de kosmos, welnee, dat is allemaal New Age. Dat zijn mensen die werken zonder bewijs, waarzeggers, positivisten. Op de universiteit zul je leren dat het allemaal al is beschreven door Darwin: natuurlijke en vergeet ook vooral niet seksuele selectie." 

Ik ken de universiteit, ik heb het geloofd. Het is waar op een bepaald niveau (en zo komen ze ermee weg), maar wat betreft de grotere implicaties klopt er niets van. Het kan handig zijn om de populaire wetenschappelijke paradigma's met dezelfde argwaan te bekijken als het verhaal van de kerk of het verhaal van de politiek. Maar kennelijk is het allemaal een persoonlijk proces.


Leren weten

Laten we het positief bekijken. De kansen worden ons momenteel echt aangereikt. We kunnen het trainen: weten zonder te leren. De Maya's konden het, de Duitse componisten konden het - contact leggen met het veld van kennis en bewustzijn. Zonder in een systeem van afhankelijkheid te stappen. Als we echt durven, dan gaan niet alleen onze systemen van controle en afhankelijkheid op de schop, maar is er ook een nieuwe toekomst voor de collectieve fysieke werkelijkheid. In de natuurkunde is één en ander al beschreven in de quantumfysica, maar ook in de religie van Tibet in de tijd van vóór het Boeddhisme: Bon. 
Materie bestaat uit atomen, en atomen bestaan enkel bij gratie van aandacht, van het bewustzijn, van de observator. Atomen veranderen als we er energie aan besteden. Het zesde zintuig. Macht kan alleen bestaan als mensen het idee van macht iets vanzelfsprekends vinden. Ieder controlesysteem is daarom uit op het bewustzijn. 

Leren weten.. hoe? Wie iets heeft met energie: alles komt binnen via het hart. Het hart is dé grote energie-machine die open kan staan of gesloten kan zijn. Je voelt het. Boeddistische tekeningen met een kring rond het hoofd zijn volgens mij echt misleidend. 

Verder: alle mentale programma's, alle wetenschappelijke aannames, alle religieuze ladingen, alle gedachtenruis; alles moet uitgeschakeld zijn. Dat kan even duren, want dit gaat in feite over zelfkennis. De mysticus Gurdjieff (1877-1949) heeft er een heel leven aan gewijd. Het advies uit meditatiekringen om even niet te denken, is mij iets te makkelijk.
Tot slot: overgave van persoonlijke omstandigheden. In het veld ligt alles voor het oprapen, maar er is niets als we het komen halen uit eigenbelang. Dat is het hele paradoxale: we worden uiteindelijk altijd beter van persoonlijke groei, maar niét als we gaan bedenken dat we wel eens rijk kunnen worden, dat we een expert kunnen worden die een boek kan gaan promoten op de televisie. Maar ook dat lijkt me een eerlijke deal: de beste ideeën, de beste kunstwerken zijn niet voortgekomen uit persoonlijk gewin. 
  

Bron:

Neil Kramer - The unfoldment
Peter Toonen - Wat wisten de Maya's?
Max Igan - Earths forbidden secrets   (online)